Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne też drugie będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i frontowi w postać szczytów guzków stawowych. W kolejce początkowej stanowi on powiązany z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w jakimś ze stawów kończą się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, lub tej, w którą umieszcza się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zbyt w linii pionowej, dobry z kierunkiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w handlu tym uważa udział krążek stawowy, a więc podejmuje się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy wypowiada się z dolu żuchwy w zakresu guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i etap jego ruchomości, co powiązane jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które zachodzą w akcji stawów, są w sporej mocy związane z nieprawidłową siecią i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i wzięcie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy posiada kluczowe uznanie w protetycznym leczeniu pacjentów. W wypadkach chorobie układu stomatognatycznego, jak należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i związane z ostatnim uważane usytuowanie kolejnych czynników stawów skroniowo-żuchwowych ma ważny nacisk na pozyskanie pozytywnych wyników leczenia. Potrzebne są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w kontaktu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w sądzie do szczęki - zarówno w okresie spoczynku, jak i prac - ma konkretne znaczenie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz pełną ich odbudowę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w układu do szczęki wykonywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na istotne i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu i na brzegi. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z zdrowego punktu widzenia istotny jest podział trendów na rozgrywające się w czasie kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których występują kontakty zębów przeciwstawnych, określane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą zakładać się w miejscu żuchwy zwanym centralnym, skoro jej sposób dostaje się w drodze strzałkowej czyli w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Wybiera się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia dzieli się jeszcze Protetyk Gdańsk trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - prawną oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako główne uznaje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa spotyka się przez najdłuższy stan również z jakiego realizują się jej style. Istnieje obecne miejsce, które daje żuchwa bez udziału naszej myśli. W miejscu spoczynkowym żuchwa jest coś przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej decyduje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w ścianach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość kryje się w końcu 2-4 mm. Zakłada się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstawie w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące uważają się to w kształcie równowagi, natomiast w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni tworzących własne przyczepy na żuchwie przychodzi na jej miejsce. Zachodzi w ostatni metoda stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych też do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na świeżych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w okresie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w okolicy Dondersa, która ma obszar w jamie ustnej niski od początku zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem delikatnym i bierze pomysł na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w skalach 5-9,7 mm Hg i stanowi najcięższe bezpośrednio po połykaniu, kiedy może sięgać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, chodząc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę ceny około 300 g, która przygotowuje się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Godzi się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i ważnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest przekazany do neuronu ruchowego. Reakcja ta ma nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to pociąga za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na trasie łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w jądrze nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, wpływając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl przechodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej daje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane również znacznie działają na miejsce żuchwy.